Hij waarschuwde de lezers ook voor leraren die andere definities gebruikten dan hij. Alle namen die hij opsomt, behalve Origenes, waren kerkvaders:
"Tenzij je deze woorden op deze manier begrijpt, zul je nooit deze brief van Paulus of welk boek van de Schrift dan ook begrijpen. Wees daarom op je hoede voor elke leraar die deze woorden anders gebruikt, wie hij ook is, of dat nu Hiëronymus, Augustinus, Ambrosius, Origenes of iemand anders is die even groot of groter is dan zij."
Dit zegt hij over een Bijbelboek dat hij eerder in het Voorwoord beschreef als "echt het belangrijkste stuk in het Nieuwe Testament. Het is het zuiverste evangelie" en later als "het rijkst mogelijke onderwijs over wat een christen moet weten".
Dus, volgens Luther, moeten Hiëronymus, Augustinus, Ambrosius, etc. verworpen worden ten gunste van Luther over het boek van de Bijbel dat het meest belangrijk was voor de Christelijke religie.
Denk daar eens over na.
Vergelijkbare en zelfs meer expliciete sentimenten tegen precies dezelfde kerkvaders (en de kerkvaders in het algemeen) werden opgetekend in Luthers "Tafelgesprek" (§530):
"Hiëronymus schreef weliswaar over [boeken in de Schrift], maar helaas zeer koud. Ambrosius schreef zes boeken over het eerste boek van Mozes, maar ze zijn erg slecht. Augustinus schreef niets nuttigs over het geloof... Ik kan geen uiteenzetting vinden over de brieven aan de Romeinen en Galaten, waarin iets puur en juist wordt onderwezen... We moeten de Vaders voorzichtig lezen, en ze in de gouden balans leggen, want ze struikelden vaak en dwaalden af, en vermengden in hun boeken veel monnikachtige dingen... Hoe meer ik de boeken van de Vaders lees, hoe meer ik mezelf beledigd voel...".
Het idee dat Luther niet bewust afweek van het christendom zoals dat al zo lang consequent werd begrepen, is eenvoudigweg niet houdbaar als je zijn eigenlijke werken leest.
Hij probeerde het aan te kleden als eenvoudigweg wat "de Bijbel" onderwees.
Maar als dat waar was, en over de kern van het Evangelie niet minder, dan volgt uit Luthers eigen premissen noodzakelijkerwijs en onvermijdelijk de conclusie dat de kern van het Evangelie voor vrijwel de hele christelijke geschiedenis vóór Luther onbekend/misbegrepen was.
Overweeg of een dergelijke opvatting:
(A) op het eerste gezicht redelijk is; en
(B) in overeenstemming is met de beloften van Christus om bij Zijn Kerk te blijven en haar in alle waarheid te leiden, op zo'n manier dat zij nooit verslagen zal worden, een Stad op een Heuvel zal zijn die voor iedereen zichtbaar is, de "pilaar en bolwerk van de waarheid" (1 Tim. 3:15), enz.
De kerkvaders beschrijven dat vrijwel elke ketter in de oude Kerk precies hetzelfde deed als Luther: de Schrift citeren en beweren dat het hun nieuwe doctrines onderwees. Zelfs de Duivel doet het tenslotte.
De Schrift zelf (de tweede brief van Petrus) waarschuwt voor hen die zelfs in de eerste eeuw de brieven van Paulus tot hun eigen ondergang verdraaiden. De ironie!
De realiteit is dat Luthers begrip van de Schrift met betrekking tot doctrines als rechtvaardiging, etc., eenvoudigweg niet weerspiegelde hoe het door de eeuwen heen algemeen en consequent was begrepen.
Luther herkende dit heel bewust en herinnerde zijn erkenning op talloze plaatsen in zijn geschriften, waaronder de bovenstaande citaten.
Wanneer je je lezers moet waarschuwen tegen het accepteren van Hiëronymus, Augustinus, Ambrosius en andere grootheden over de basisprincipes van het Evangelie, dan ben je de Christelijke religie niet aan het "hervormen". Je creëert een andere.
Je hoeft mij en vele andere bekeerlingen niet te geloven dat de Kerkvaders een Evangelie onderwijzen dat in veel opzichten (inclusief de kern) totaal vreemd is aan het protestantisme. Op veel plaatsen in hun geschriften zeggen veel van de vroege protestanten het zelf.
Joshua Charles
https://www.joshuatcharles.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten