Drie Oktober is een feestelijke dag in Duitsland, de nationale feestdag waarop de hereniging van Duitsland gevierd wordt. De CDU Mössingen had ter gelegenheid hiervan een eendaags congres georganiseerd om na te denken over de val van de Berlijnse muur, de overlevingsstrategieën voor conservatieven en de leugens van de linkse politiek. Hier volgt een verslag van dit boeiende en goed georganiseerde congres.
Sascha Muck, de voorzitter van de CDU Mössingen, wees in de uitnodiging voor dit congres op een merkwaardig fenomeen. Vele sympathisanten en daders van het Oost-Duitse Regime zijn na de val prima geïntegreerd; ze worden geaccepteerd. En dat terwijl veel slachtoffers niet gehoord worden. Dat mag toch niet gebeuren, zo zei Much? De CDU Mössingen wil de slachtoffers aan het woord laten komen en de gebeurtenissen rond de val van de muur geestelijk en filosofisch analyseren.
Door de diverse sprekers op de dag, waaronder behalve Sascha Muck de burgemeester van Mössingen (een SPD politicus!), een afgevaardigde van de Bundestag, en enkele andere sprekers. Er werd teruggekeken op de val van de muur, nu 18 jaar geleden. Veel is bereikt in voormalige Oost-Duitsland: wegen zijn gebouwd, steden zijn opgeknapt, er kan vrij gereisd worden tussen Oost en West, het milieu is veel beter geworden en de economie in een aantal gebieden is goed gegroeid. Maar er zijn ook nog veel problemen, de werkloosheid is nog steeds hoog, een aantal gebieden groeit economisch niet goed en veel dromen van met name mensen uit Oost-Duitsland zijn niet uitgekomen.
Mevrouw Annette Widmann-Mauz, een van de Bundestagabgeortneten, hekelde in haar toespraak dat het erop lijkt dat er meer aandacht is voor de daders, de Stasi-medewerkers en grenswachten die mensen neerschoten, dan voor de slachtoffers van de Berlijnse muur. Een klein pensioen voor mensen die langdurig in Stasi-gevangenissen hebben vastgezeten is lang door de SPD tegengehouden, maar is nu eindelijk aanvaard. Ook wijst ze op de vele romantici die proberen om een totalitair regime mooier voor te stellen dan het is. Niet voor niets hebben mensen zo veel overgehad om te vluchten uit het voormalige Oost-Duitsland, maar de ‘Freiheit der Sehnsucht’ is sterker geweest dan onderdrukking van de Stasi’s. In de opbouw van Oost-Duitsland is veel geld gestoken, maar we zullen toch vooral in de hoofden moeten investeren, zonder die investering helpen subsidies niet.
Die Linke und die Deutsche EinheitDe eerste spreker is Dr. Klaus Rainer Röhl, geboren 1928. Dr. Röhl is de ex-man van de linkse terroriste Ulrike Meinhof. Hij was uitgever van het zeer populaire linkse tijdschrift Konkret en partijganger van de Communisten. Later heeft Röhl zich ontwikkeld tot een geëngageerde criticus van de zogenaamde 1968 beweging. Röhl is verder een van de oprichter van de rechtskonservatieve beweging ‘Stimme der Mehrheit’. Hij schrijft voor onder andere de Preußische Allgemeine Zeitung, het Deutschland-Magazin en het weekblad Junge Freiheit. Röhl zegt tijdens de lezing van zichzelf dat hij vooral een satiricus en polemicus is.
Volgens Röhl loopt er door Duitsland nog steeds een scheur. De verschillen tussen Oost en West zijn nog steeds groot. De tijdschriften die in Oost Duitsland gelezen worden, worden niet in West Duitsland gelezen. De ‘kameraad commissaris’ films zijn in het Oosten nog steeds populair. De terreur in Oost-Duitsland heeft geestelijk grote gaten geslagen die nog niet genezen zijn.
Röhl windt zich zeer op over de manier waarop de slachtoffers van de Stasi, die minimaal 6 maanden in een Stasi-gevangenis hebben gezeten, worden behandeld. Ze worden afgescheept met een fooi van € 275 per maand als slachtofferpensioen, terwijl velen van hen rond moeten komen van minder dan elfhonderd Euro per maand. Terwijl voormalige Stasi-medewerkers geaccepteerd worden, over het verleden van vele politici en andere hoog geplaatsten mag niet gesproken worden. Steeds hoor je maar van: “We moeten vergeten en vergeven”.
Het verleden wordt geromantiseerd en mooier voorgesteld dan het is. Alle vrouwen in Oost-Duitsland moesten werken, terwijl hun kinderen in grote groepen opgevangen werden in socialistische wiegjes en kinderbedjes, hier werden ze al vroeg geïndoctrineerd met het Stalinistische gedachtegoed. Deze opvangplekken hebben de huidige criminelen (hooligans) en rechts radicalen gekweekt. Ook nu nog is de voorlichting over de communistische terreur eenzijdig. De DDR was onderdeel van het communistische systeem van Stalin en Pol Pot, een systeem dat meer dan 80 miljoen doden op zijn geweten heeft. Maar ook op televisie vindt continue indoctrinatie plaats, zelfs in bijvoorbeeld Krimi’s, waar de slechterik bijna altijd een kapitalist is.
Willy Brandt"symbool voor de beide gezichten van de sociaal democratie"
Willy Brandt is symbool voor de beide gezichten van de sociaal democratie. Brandt was tegenstander van het nationaal socialisme, maar is daarentegen ook degene die een knieval maakt in Warschau [1], waarmee hij de Oost-Duitsers in de steek liet. Maar hij is teven de man die bekent staat om volgende uitspraken: ‚Jetzt wächst zusammen was zusammengehört’, ‚Deutsche, wir können stolz sein auf unser land’. Tijdens de koude oorlog heeft Duitsland veel te veel aangeschurkt tegen de DDR, ten dele erkenden ze de DDR, verbroederden zich met DDR politici. De sociaal democraten van West-Duitsland stonden voor een soort ‘SED-light’ [2]. In een hereniging van Duitsland werd door de West-Duitsers niet meer geloofd, waardoor de Oost-Duitsers zich in de steek gelaten voelden. Ze hebben het gevoel dat er weinig ‘Anerkennung’ is voor de zeer moeilijke tijd die ze hebben doorgemaakt. Het zelfvertrouwen is hierdoor in het Oosten erg laag, ze hebben het gevoel vijftig jaar voor niets te hebben gewerkt.
Ten tijde van de koude oorlog hebben communisten en socialisten gedemonstreerd tegen de herbewapening met de leus: ‘Vrede zonder wapens’. Dat hadden ze – zo zei Röhl – destijds in Moskou moeten doen. De linkse intellectuelen zijn niet bereid om de leugens die ze zelf zijn gaan geloven ter discussie te stellen. Ze willen ons doen geloven dat de regen van beneden naar boven valt; dat de scheiding van Duitsland een straf zou zijn voor wat Duitsland gedaan heeft tijdens WO II, werd door linkse intellectuele grif overgenomen. Maar dat is toch een heel gekke gedachte, aangezien niet de hele, maar alleen de Oost-Duitse bevolking hierdoor gestraft werd. De linkse intellectuelen verachten het volk en de gewone man. Daarom was het ergste scheldwoord wat Bertolt Brecht kon bedenken voor Adolf Hitler: ‘Anstreicher’ [3] , huisschilder.
Röhl vervolgt: Patriottisme is in Duitsland al snel verdacht. Ten Onrechte! Maar langzaam ontluikt het patriottisme weer, de nieuwe generaties denk weer patriottistischer. Ze zijn positief over de Duitse eenheid en de toekomst. Nog nooit werden er zo veel gevlagd als tijdens de laatste wereldkampioenschappen voetbal, binnen enkele minuten leek de hele indoctrinatie van een multiculturele samenleving vergeten, en was men weer echt Duitser, trots op zijn land. De linkse intellectuelen schreeuwden gelijk moord en brand en waren bang dat al die vlaggen patriottisme zouden uitlokken. Terwijl Duitsland veel heeft om trots op te zijn, de geschiedenis houdt niet bij 1939 op, maar gaat verder. Trots op onze afkomst van de Germanen die, zoals uit uitspraken van ongeveer 100 na Christus blijkt, al bekend stonden om hun grote vrijheidsdrang en gerechtigheidgevoel.
Ten troost houdt Rainer Röhl ons voor dat het de linksen, de communisten nooit op eigen kracht, democratisch een meerderheid hebben gekregen, omdat ze geloven in een droom, een eigen hersenspinsel. Ze hebben altijd een terreurorganisatie nodig gehad, zo was het bij Pol Pot, maar ook bij Hitler.
Willy Brandt is symbool voor de beide gezichten van de sociaal democratie. Brandt was tegenstander van het nationaal socialisme, maar is daarentegen ook degene die een knieval maakt in Warschau [1], waarmee hij de Oost-Duitsers in de steek liet. Maar hij is teven de man die bekent staat om volgende uitspraken: ‚Jetzt wächst zusammen was zusammengehört’, ‚Deutsche, wir können stolz sein auf unser land’. Tijdens de koude oorlog heeft Duitsland veel te veel aangeschurkt tegen de DDR, ten dele erkenden ze de DDR, verbroederden zich met DDR politici. De sociaal democraten van West-Duitsland stonden voor een soort ‘SED-light’ [2]. In een hereniging van Duitsland werd door de West-Duitsers niet meer geloofd, waardoor de Oost-Duitsers zich in de steek gelaten voelden. Ze hebben het gevoel dat er weinig ‘Anerkennung’ is voor de zeer moeilijke tijd die ze hebben doorgemaakt. Het zelfvertrouwen is hierdoor in het Oosten erg laag, ze hebben het gevoel vijftig jaar voor niets te hebben gewerkt.
Ten tijde van de koude oorlog hebben communisten en socialisten gedemonstreerd tegen de herbewapening met de leus: ‘Vrede zonder wapens’. Dat hadden ze – zo zei Röhl – destijds in Moskou moeten doen. De linkse intellectuelen zijn niet bereid om de leugens die ze zelf zijn gaan geloven ter discussie te stellen. Ze willen ons doen geloven dat de regen van beneden naar boven valt; dat de scheiding van Duitsland een straf zou zijn voor wat Duitsland gedaan heeft tijdens WO II, werd door linkse intellectuele grif overgenomen. Maar dat is toch een heel gekke gedachte, aangezien niet de hele, maar alleen de Oost-Duitse bevolking hierdoor gestraft werd. De linkse intellectuelen verachten het volk en de gewone man. Daarom was het ergste scheldwoord wat Bertolt Brecht kon bedenken voor Adolf Hitler: ‘Anstreicher’ [3] , huisschilder.
Röhl vervolgt: Patriottisme is in Duitsland al snel verdacht. Ten Onrechte! Maar langzaam ontluikt het patriottisme weer, de nieuwe generaties denk weer patriottistischer. Ze zijn positief over de Duitse eenheid en de toekomst. Nog nooit werden er zo veel gevlagd als tijdens de laatste wereldkampioenschappen voetbal, binnen enkele minuten leek de hele indoctrinatie van een multiculturele samenleving vergeten, en was men weer echt Duitser, trots op zijn land. De linkse intellectuelen schreeuwden gelijk moord en brand en waren bang dat al die vlaggen patriottisme zouden uitlokken. Terwijl Duitsland veel heeft om trots op te zijn, de geschiedenis houdt niet bij 1939 op, maar gaat verder. Trots op onze afkomst van de Germanen die, zoals uit uitspraken van ongeveer 100 na Christus blijkt, al bekend stonden om hun grote vrijheidsdrang en gerechtigheidgevoel.
Ten troost houdt Rainer Röhl ons voor dat het de linksen, de communisten nooit op eigen kracht, democratisch een meerderheid hebben gekregen, omdat ze geloven in een droom, een eigen hersenspinsel. Ze hebben altijd een terreurorganisatie nodig gehad, zo was het bij Pol Pot, maar ook bij Hitler.
RohrmoserDe tweede belangrijke spreker is prof. Dr. Günter Rohrmoser, geboren in 1927. Hij studeerde theologie, geschiedenis, germanistiek en nationale economie aan de universiteiten van Tübbingen en Münster. Hij is Ordinarius voor filosofie, honorair, titulair professor in Keulen en Ordinarius aan de universiteit Hohenheim. De zwaartepunten van zijn werk liggen op het gebied van godsdienstfilosofie, politieke filosofie en maatschappijtheorie. Verder is hij adviseur geweest van Frans Josef Strauß en huisfilosoof van de rechtse denktank ‘Studienzentrum Weikersheim’. Ook is hij heel actief voor de vereniging ‘Die Wende’ [4].
Prof. G. Rohrmoser
"Warum ist es heute notwendig konservativ zu sein? - Die geistige Grundlagen für das Überleben."
In zijn lezing constateert Rohrmoser dat de conservatieven er steeds meer moeite mee hebben om nog langer CDU te stemmen omdat de CDU nauwelijks nog een conservatieve partij te noemen is. De CDU ziet het conservatisme niet meer als een noodzaak om te overleven. Terwijl men in China geïnteresseerd is in Hegel wil men in Duitsland de studie in Hegel’s filosofie afschaffen. In China en andere landen is men in Hegel geïnteresseerd omdat ze daaruit kunnen leren hoe hun herkomst verbonden kan worden met het moderne. Het opgeven van de eigen tradities is geen manier om de conflicten van de eenentwintigste eeuw te overwinnen, maar een star vasthouden aan de bestaande tradities is al evenmin een oplossing. Elke stap naar vooruitgang is een stap uit de bestaande positie. De fenomenologie van Hegel is leerzaam, omdat iets niet goed is omdat het modern of conservatief is. In plaats van ons bezig houden met verzoening met onze eigen traditie, streven wij naar het overwinnen van de tradities, ook die van anderen. De Islam verdedigt zijn traditie tegen de moderniteit, wij verdedigen de moderniteit tegen de traditie. Terwijl beide posities even problematisch zijn.
Wanneer we kijken naar de val van het communistische Rusland en de Warschaupact landen dan wordt vaak gezegd dat het gevallen is door het vastlopen van de economie. Doordat de communistische gedachte van gedeeld bezit niet bleek te werken. Maar het communistische model is door gebrek aan moraal ten onder gegaan. Het communisme is de voleindiging van de progressieve beweging van de Franse Revolutie. Een werkelijkheid die, zo meent Rohrmoser, maar weinig onder ogen wordt gezien. Er is geen discussie meer over de geschiedenis, het intellectuele niveau is tot een nulpunt gezakt, universiteiten zijn verworden tot bureaucratische instituten. We moeten weer leren om ‘geschichtlich’ te denken en niet uitsluitend sociaal en economisch.
Het denken over het volk is meer aan het verdwijnen, men wil niet meer spreken over een volk, hoogstens over de bevolking. Het woord “volk” wordt als de pest gemeden. Maar volk is geen uitvinding van de nazi’s. We moeten niet vergeten wat een “Verfassung” (grondwet) doet, een Verfassung” verfasst een volk. Het subject van een Verfassung is het volk. De Bundeskänslerin Merkel spreekt bijna nooit meer over het volk: het Duitse volk. Straks is er geen volk meer, want zo zegt prof. Rohrmoser: Spraak creëert werkelijkheid. Wanneer niet duidelijk beleden wordt wat de Duitse Verfassung verfasst, worden de Duitsers straks tot een etnische minderheid. De beslissing valt in de spraak. In Duitsland zijn de rollen meer en meer omgekeerd, het is niet langer de Verfassung die het volk beschermt, maar het volk moet de Verfassung beschermen.
Rohrmoser vertelt dat hij tijdens een bezoek aan Rusland uitgebreid sprak met Russische filosofen. Deze filosofen geloven dat er voor Rusland geen toekomst is zonder een christelijke ethos. Geloofskrachten moeten gewekt worden. Anders zijn alle normen en waarden verloren. Bij Nietzsche’s uitgangspunt, Gott ist Tot, zijn de waarden niet meer te houden. De producten kunnen immers niet blijven wanneer de grondslag weg is. President Putin staat nu tijdens het kerstfeest zes uur in de Russische kerk om het kerstfeest te vieren. Putin gelooft dat een natie een geestelijk fundament nodig heeft, en dit geestelijke fundament moet filosofisch doordacht worden. Iets waar Stalin zich altijd tegen heeft gekeerd.
Rusland richt zich weer op haar nationale belangen en heeft niet meer de evangelisatiedrang van vroeger, waarbij de hele wereld een eenheidsideologie moest aanvaarden. Die evangelisatiedrang is er nog wel bij de Amerikanen, ondanks het feit dat het failliet hiervan reeds lang bewezen is. Wanneer men een droom heeft die niet kan, bereikt men het tegendeel van datgene waar men van droomt. Met die harde werkelijkheid wordt nu ook de USA geconfronteerd in Irak en Afghanistan. Ook Frankrijk richt zich na de overwinning van de nationaal conservatieven weer meer op het herstellen van de nationale glans en glorie van Frankrijk. Iets wat in Duitsland ondenkbaar is.
CDU
"nauwelijks nog een conservatieve partij"
Het conservatisme wordt sinds de Franse Revolutie altijd gezien als tegengestelde van het progressieve denken. Maar vooruitgang is er alleen door het conservatieve denken in combinatie met het progressieve denken, dialectisch, dualisme. Goed wordt vaak gelijk gesteld met modern en met progressief. Maar de vraag is: wat is modern? Wat is Progressief? Volgens Rohrmoser is de hele strijd tenslotte een ‘Deutungskampf’.
Ook de duiding van globalisering is vaak te beperkt, als zou globalisering alleen een economisch fenomeen zijn. Maar globalisering is meer, het is een strijd tussen de culturen. Daarin speelt demografie een belangrijke rol, want het is de vraag of er straks, biologische gezien, nog wel een Duits volk is. Daarom is in de globaliseringstrijd belangrijk welke familiepolitiek het beste is om te overleven. Daarbij is essentieel om eerst vast te stellen wat een familie is. Een familie is meer dan alleen een economische eenheid. En de autoriteit van vader moet weer terugkomen, anders is het verloren.
Kort gaat Rohrmoser ook in op de vragen rond islamisering. Hij wijst erop dat niet de aanhangers van Allah het grote gevaar vormen, maar de uitholling en verzwakking van het christendom is het grote gevaar. De mentaliteit van ‘Beliebigkeit’, het maakt niet uit wat je gelooft. Daar maken de moslims korte metten mee. Ook de Islam is een conservatieve cultuur. Daarom kan een godvrezende christen heel goed het debat aangaan met een godvrezende Islamiet. Zoals je God ziet, zo ben je zelf, daarom is de ‘Gottesfrage’ van centraal belang in het leven.
Erschossen und vergessen
Ten slotte sprak Jürgen Litfin, geboren in 1924. Jürgen Litfin is de broer van Günter Litfin, het eerste slachtoffer dat neergeschoten werd bij een poging om over de muur te vluchten. Jürgen Litfin heeft zelf ook gedurende tien maanden in de Stasi-gevangenis gezeten, vanwege hulp bij een vluchtpoging. In 1981 werd hij door West-Duitsland vrijgekocht. Hij onderhoudt nu een publieke gedenkplaats in een van de laatste twee wachttorens die nog bestaan. Dit alles vanwege de dood van zijn broer en van alle slachtoffers van de muur.
In een film die vooraf aan Litfin’s lezing werd getoond, kwamen de verschrikkingen van de Berlijnse muur aan bod. Eerst konden de mensen niet geloven dat de muur er echt zou komen. Dat ze echt hermetisch dicht zou worden. En in het begin was ze ook niet hermetisch gesloten. Velen wisten nog door de mazen van het net te glippen, nadat er voor de bouw van de muur ook al 4,6 miljoen mensen gevlucht waren. Hoe dichter de muur werd, hoe inventiever de ontsnappingspogingen. Mensen vluchtten in kofferruimtes van auto’s, zwommen over de rivier, via kabelbanen, door tunnel en zelfs met vliegtuigen over de muur. Velen, waaronder Jürgen Litfin zelf, werden ook door het Westen voor 100.000 D-mark vrijgekocht. Uiteindelijk is de muur op vreedzame wijze gevallen door het verlangen van de Oost-Duitsers naar eenheid.
Het congres op drie oktober was de moeite waard. Overlevingsstrategieën – richtingen om verder te gaan en verder te denken – kwamen volop aan bod. Bewonderenswaardig was het retorisch vermogen van alle sprekers – van professor Rohrmoser in het bijzonder. Rohrmoser is voor Nederlandse begrippen ongekend breed en diep. Een echte conservatieve, Oude Europese denker. Verschillende teksten van deze achtenswaardige denker zullen daarom worden vertaald voor de bitterlemon webstek.
Noten
[1] De zogenaamde ‚Kniefall von Warschau’ van Willy Brandt vond op 7. December 1970 plaats, op de dag waarop het Warschau Pact tussen Polen en de Bondsrepubliek Duitsland ondertekend werd. Willy Brandt legde in het kader van de feestelijkheden een krans bij het Joodse Gedenkteken, waarbij hij na de kranslegging neerknielde voor dit gedenkteken. Deze geste was voor de delegaties en het publiek een grote verrassing. Het heeft zeer bijgedragen aan de verzoening, zo wordt gedacht, en Brandt kreeg voor deze knieval en zijn ‘Ostpolitik’ een Nobelprijs voor de vrede. Conservatieven van o.a. de CDU hebben deze knieval altijd uitgelegd als een teken van onderwerping aan het Warschau Pact waarbij de nieuwe grenzen van Duitsland, zoals die door de geallieerde machten was vastgelegd, werden aanvaard en voor blijvend werden verklaard.
[2] De SED, Sozialistische Einheitspartei Deutschlands was de regerende partij de DDR.
[3] Das Lied vom Anstreicher Hitler:
Der Anstreicher Hitler / Sagte: Liebe Leute, laßt mich ran! / Und er nahm einen Kübel frische Tünche / Und strich das deutsche Haus neu an. Das ganze deutsche Haus neu an.
Der Anstreicher Hitler / Sagte: Diesen Neubau hat's im Nu! / Und die Löcher und die Risse und die Sprünge / Das strich er einfach alles zu. / Die ganze Scheiße strich er zu.
O Anstreicher Hitler / Warum warst du kein Maurer? Dein Haus / Wenn die Tünche in den Regen kommt / Kommt der Dreck drunter wieder raus. / Kommt das ganze Scheißhaus wieder raus.
Der Anstreicher Hitler / Hatte bis auf Farbe nichts studiert / Und als man ihn nun eben ranließ / Da hat er alles angeschmiert. / Ganz Deutschland hat er angeschmiert.
[4] Die Wende: Aktion zur geistig-kulturellen Erneuerung Deutschlands aus seinen christlichen Wurzeln
Prof. G. Rohrmoser
"Warum ist es heute notwendig konservativ zu sein? - Die geistige Grundlagen für das Überleben."
In zijn lezing constateert Rohrmoser dat de conservatieven er steeds meer moeite mee hebben om nog langer CDU te stemmen omdat de CDU nauwelijks nog een conservatieve partij te noemen is. De CDU ziet het conservatisme niet meer als een noodzaak om te overleven. Terwijl men in China geïnteresseerd is in Hegel wil men in Duitsland de studie in Hegel’s filosofie afschaffen. In China en andere landen is men in Hegel geïnteresseerd omdat ze daaruit kunnen leren hoe hun herkomst verbonden kan worden met het moderne. Het opgeven van de eigen tradities is geen manier om de conflicten van de eenentwintigste eeuw te overwinnen, maar een star vasthouden aan de bestaande tradities is al evenmin een oplossing. Elke stap naar vooruitgang is een stap uit de bestaande positie. De fenomenologie van Hegel is leerzaam, omdat iets niet goed is omdat het modern of conservatief is. In plaats van ons bezig houden met verzoening met onze eigen traditie, streven wij naar het overwinnen van de tradities, ook die van anderen. De Islam verdedigt zijn traditie tegen de moderniteit, wij verdedigen de moderniteit tegen de traditie. Terwijl beide posities even problematisch zijn.
Wanneer we kijken naar de val van het communistische Rusland en de Warschaupact landen dan wordt vaak gezegd dat het gevallen is door het vastlopen van de economie. Doordat de communistische gedachte van gedeeld bezit niet bleek te werken. Maar het communistische model is door gebrek aan moraal ten onder gegaan. Het communisme is de voleindiging van de progressieve beweging van de Franse Revolutie. Een werkelijkheid die, zo meent Rohrmoser, maar weinig onder ogen wordt gezien. Er is geen discussie meer over de geschiedenis, het intellectuele niveau is tot een nulpunt gezakt, universiteiten zijn verworden tot bureaucratische instituten. We moeten weer leren om ‘geschichtlich’ te denken en niet uitsluitend sociaal en economisch.
Het denken over het volk is meer aan het verdwijnen, men wil niet meer spreken over een volk, hoogstens over de bevolking. Het woord “volk” wordt als de pest gemeden. Maar volk is geen uitvinding van de nazi’s. We moeten niet vergeten wat een “Verfassung” (grondwet) doet, een Verfassung” verfasst een volk. Het subject van een Verfassung is het volk. De Bundeskänslerin Merkel spreekt bijna nooit meer over het volk: het Duitse volk. Straks is er geen volk meer, want zo zegt prof. Rohrmoser: Spraak creëert werkelijkheid. Wanneer niet duidelijk beleden wordt wat de Duitse Verfassung verfasst, worden de Duitsers straks tot een etnische minderheid. De beslissing valt in de spraak. In Duitsland zijn de rollen meer en meer omgekeerd, het is niet langer de Verfassung die het volk beschermt, maar het volk moet de Verfassung beschermen.
Rohrmoser vertelt dat hij tijdens een bezoek aan Rusland uitgebreid sprak met Russische filosofen. Deze filosofen geloven dat er voor Rusland geen toekomst is zonder een christelijke ethos. Geloofskrachten moeten gewekt worden. Anders zijn alle normen en waarden verloren. Bij Nietzsche’s uitgangspunt, Gott ist Tot, zijn de waarden niet meer te houden. De producten kunnen immers niet blijven wanneer de grondslag weg is. President Putin staat nu tijdens het kerstfeest zes uur in de Russische kerk om het kerstfeest te vieren. Putin gelooft dat een natie een geestelijk fundament nodig heeft, en dit geestelijke fundament moet filosofisch doordacht worden. Iets waar Stalin zich altijd tegen heeft gekeerd.
Rusland richt zich weer op haar nationale belangen en heeft niet meer de evangelisatiedrang van vroeger, waarbij de hele wereld een eenheidsideologie moest aanvaarden. Die evangelisatiedrang is er nog wel bij de Amerikanen, ondanks het feit dat het failliet hiervan reeds lang bewezen is. Wanneer men een droom heeft die niet kan, bereikt men het tegendeel van datgene waar men van droomt. Met die harde werkelijkheid wordt nu ook de USA geconfronteerd in Irak en Afghanistan. Ook Frankrijk richt zich na de overwinning van de nationaal conservatieven weer meer op het herstellen van de nationale glans en glorie van Frankrijk. Iets wat in Duitsland ondenkbaar is.
CDU
"nauwelijks nog een conservatieve partij"
Het conservatisme wordt sinds de Franse Revolutie altijd gezien als tegengestelde van het progressieve denken. Maar vooruitgang is er alleen door het conservatieve denken in combinatie met het progressieve denken, dialectisch, dualisme. Goed wordt vaak gelijk gesteld met modern en met progressief. Maar de vraag is: wat is modern? Wat is Progressief? Volgens Rohrmoser is de hele strijd tenslotte een ‘Deutungskampf’.
Ook de duiding van globalisering is vaak te beperkt, als zou globalisering alleen een economisch fenomeen zijn. Maar globalisering is meer, het is een strijd tussen de culturen. Daarin speelt demografie een belangrijke rol, want het is de vraag of er straks, biologische gezien, nog wel een Duits volk is. Daarom is in de globaliseringstrijd belangrijk welke familiepolitiek het beste is om te overleven. Daarbij is essentieel om eerst vast te stellen wat een familie is. Een familie is meer dan alleen een economische eenheid. En de autoriteit van vader moet weer terugkomen, anders is het verloren.
Kort gaat Rohrmoser ook in op de vragen rond islamisering. Hij wijst erop dat niet de aanhangers van Allah het grote gevaar vormen, maar de uitholling en verzwakking van het christendom is het grote gevaar. De mentaliteit van ‘Beliebigkeit’, het maakt niet uit wat je gelooft. Daar maken de moslims korte metten mee. Ook de Islam is een conservatieve cultuur. Daarom kan een godvrezende christen heel goed het debat aangaan met een godvrezende Islamiet. Zoals je God ziet, zo ben je zelf, daarom is de ‘Gottesfrage’ van centraal belang in het leven.
Erschossen und vergessen
Ten slotte sprak Jürgen Litfin, geboren in 1924. Jürgen Litfin is de broer van Günter Litfin, het eerste slachtoffer dat neergeschoten werd bij een poging om over de muur te vluchten. Jürgen Litfin heeft zelf ook gedurende tien maanden in de Stasi-gevangenis gezeten, vanwege hulp bij een vluchtpoging. In 1981 werd hij door West-Duitsland vrijgekocht. Hij onderhoudt nu een publieke gedenkplaats in een van de laatste twee wachttorens die nog bestaan. Dit alles vanwege de dood van zijn broer en van alle slachtoffers van de muur.
In een film die vooraf aan Litfin’s lezing werd getoond, kwamen de verschrikkingen van de Berlijnse muur aan bod. Eerst konden de mensen niet geloven dat de muur er echt zou komen. Dat ze echt hermetisch dicht zou worden. En in het begin was ze ook niet hermetisch gesloten. Velen wisten nog door de mazen van het net te glippen, nadat er voor de bouw van de muur ook al 4,6 miljoen mensen gevlucht waren. Hoe dichter de muur werd, hoe inventiever de ontsnappingspogingen. Mensen vluchtten in kofferruimtes van auto’s, zwommen over de rivier, via kabelbanen, door tunnel en zelfs met vliegtuigen over de muur. Velen, waaronder Jürgen Litfin zelf, werden ook door het Westen voor 100.000 D-mark vrijgekocht. Uiteindelijk is de muur op vreedzame wijze gevallen door het verlangen van de Oost-Duitsers naar eenheid.
Het congres op drie oktober was de moeite waard. Overlevingsstrategieën – richtingen om verder te gaan en verder te denken – kwamen volop aan bod. Bewonderenswaardig was het retorisch vermogen van alle sprekers – van professor Rohrmoser in het bijzonder. Rohrmoser is voor Nederlandse begrippen ongekend breed en diep. Een echte conservatieve, Oude Europese denker. Verschillende teksten van deze achtenswaardige denker zullen daarom worden vertaald voor de bitterlemon webstek.
Noten
[1] De zogenaamde ‚Kniefall von Warschau’ van Willy Brandt vond op 7. December 1970 plaats, op de dag waarop het Warschau Pact tussen Polen en de Bondsrepubliek Duitsland ondertekend werd. Willy Brandt legde in het kader van de feestelijkheden een krans bij het Joodse Gedenkteken, waarbij hij na de kranslegging neerknielde voor dit gedenkteken. Deze geste was voor de delegaties en het publiek een grote verrassing. Het heeft zeer bijgedragen aan de verzoening, zo wordt gedacht, en Brandt kreeg voor deze knieval en zijn ‘Ostpolitik’ een Nobelprijs voor de vrede. Conservatieven van o.a. de CDU hebben deze knieval altijd uitgelegd als een teken van onderwerping aan het Warschau Pact waarbij de nieuwe grenzen van Duitsland, zoals die door de geallieerde machten was vastgelegd, werden aanvaard en voor blijvend werden verklaard.
[2] De SED, Sozialistische Einheitspartei Deutschlands was de regerende partij de DDR.
[3] Das Lied vom Anstreicher Hitler:
Der Anstreicher Hitler / Sagte: Liebe Leute, laßt mich ran! / Und er nahm einen Kübel frische Tünche / Und strich das deutsche Haus neu an. Das ganze deutsche Haus neu an.
Der Anstreicher Hitler / Sagte: Diesen Neubau hat's im Nu! / Und die Löcher und die Risse und die Sprünge / Das strich er einfach alles zu. / Die ganze Scheiße strich er zu.
O Anstreicher Hitler / Warum warst du kein Maurer? Dein Haus / Wenn die Tünche in den Regen kommt / Kommt der Dreck drunter wieder raus. / Kommt das ganze Scheißhaus wieder raus.
Der Anstreicher Hitler / Hatte bis auf Farbe nichts studiert / Und als man ihn nun eben ranließ / Da hat er alles angeschmiert. / Ganz Deutschland hat er angeschmiert.
[4] Die Wende: Aktion zur geistig-kulturellen Erneuerung Deutschlands aus seinen christlichen Wurzeln
1 opmerking:
Een reactie posten