Reactie op – Wij Kiezen voor Eenheid

Aanstaande zaterdag vind een grote manifestatie plaats in Den Haag onder de titel: ‘Wij Kiezen voor Eenheid’. Het is een nationale ontmoetingsdag voor christenen en christelijke leiders uit de volle breedte van christelijk Nederland. De dag staat in het teken van verootmoediging voor God en voor elkaar. Over deze dag heeft de voorzitter van de stuurgroep, Wilkin van de Kamp gezegd: ‘Door onze hoogmoedige en zelfingenomen houding naar elkaar hebben we onze opdracht om te getuigen van Gods liefde verwaarloosd en voelen we ons mede verantwoordelijk voor de ontkerstening van ons land.’ Op zich een mooi initiatief, streven naar eenheid, verootmoediging, maar er is wel iets grondig mis met het initiatief.

De bedoeling van de dag is dus om een teken van verootmoediging voor God en voor elkaar te geven. En dat klinkt mooi en prijzenswaardig. Maar je verootmoedigen heeft pas zin wanneer je ook concreet belijdt wat je fout gedaan hebt, wat je zonde is. En dan moet je er ook alles aan doen om zoveel als mogelijk is te herstellen. En dus niet doorgaan met zondigen.

Nu, wat hebben we volgens de organisatoren fout gedaan: we hebben een hoogmoedige en zelfingenomen houding gehad. waarin die hoogmoed bestaat wordt niet helemaal duidelijk, en wie hoogmoedig is al evenmin, of we zijn allemaal hoogmoedig geweest, het is in ieder geval een woord dat meerdere schrijvers in de mond nemen (of ze noemen het arrogant). Ik denk dat ze bedoelen dat het verketteren van anderen hoogmoedig is, daar ligt de essentie van het probleem volgens hen. In het woordje verketteren zit het woord ketter, en dat is iemand die de ware leer van de Kerk (een van de dogma’s) willens en wetens ontkent, tegenspreekt en of belachelijk maakt.

Ik wil een voorbeeld geven. De Katholieke Kerk gelooft dat het brood bij de H. Mis werkelijk veranderd in Christus’ Lichaam. Een Katholiek die dat willens en wetens ontkent is een ketter, hij kan dan een kerkelijke straf tegemoet zien. Wanneer de ander ontwetend is past een dergelijke kerkelijke straf niet, maar dan past uitleg en catechese. Nu zullen de meeste protestanten dit dogma (de transsubstantiatieleer) ook niet erkennen en soms zelfs scherp veroordelen. Zo zegt de Heidelbergse Catechismus dat de H. Mis vervloekte afgoderij is. En dat is heel logisch, immers Katholieken aanbidden de H. Hostie, wanneer die H. Hostie alleen maar brood is dan is het aanbidden daarvan afgoderij. Dat oordeel komt dus niet voort uit hun hoogmoedigheid, maar is een logisch gevolg van wat ze geloven, dat brood gewoon brood blijft. Evenzo zal de Katholiek hoogst verontwaardigd zijn wanneer iemand de H. Hostie bespot of onteert. Ze beledigen zijn Heer.

Nu kunnen we elkaar met rust laten op dit punt en maar liever praten over wat ons verbind, maar dat leidt tot niets. Immers het verschil van inzicht betreffende het Avondmaal/de H. Mis wordt er niet minder door. En wanneer het echt waar is dat Christus werkelijk tegenwoordig is in het sacrament, dan kan het toch niet zo zijn dat het je onverschillig laat dat protestanten Hem moeten missen en Hem zelfs beledigen door geen geloof te hechten aan zijn woorden: “dit is Mijn Lichaam”. Evenzeer trouwens andersom, wanneer het echt waar is dat het brood gewoon brood is, dan moet je er toch alles aan willen doen dat die afgoderij stopt. Want afgoderij is het immers wanneer je brood aanbid, als ware het God.

Enerzijds is dit initiatief erg hoogdravend, maar tegelijk is het volgens mij te weinig ambitieus. Er wordt namelijk geen hoog doel genoemd, behalve zoiets als “eenheid in verscheidenheid”. Maar er is slechts één doel dat we kunnen en moeten stellen: ECHTE EENHEID. Dat betekent in tegenstelling tot wat in het manifest gezegd wordt: één leer, één moraal (dezelfde keuzes maken op moreel gebied, wat voor de een slecht is (anticonceptie) is voor de ander ook slecht) één Kerk, één hoofd (Christus en zijn plaatsvervanger de paus) en één Doop.

Mgr. De Korte zegt: “‘Het is jammer dat de Kerk zo verdeeld is geraakt” Het is niet jammer. Het is een grof schandaal en de oorzaak ervan is de breuk die de Reformatie geslagen heeft. Er is dan ook maar een oplossing: terugkeer tot de ene Moederkerk, de Rooms Katholieke Kerk. In de tempel van het Oude Testament waren soms ook misstanden (denk aan Hofni en Pinehas), maar ergens anders gaan offeren (bijvoorbeeld op de hoogten in Bethel) is nooit de oplossing. Zo waren en zijn er in de Katholieke Kerk ook misstanden, maar de oplossing daarvoor is niet het verlaten van de Kerk. Er is ook maar één Kerk, er zijn wel meer genootschappen die zich kerk noemen, maar het niet zijn. Omdat Christus Lichaam niet gedeeld kan zijn, en omdat de andere genootschappen niet de kenmerken van de ware Kerk vertonen (eenheid, heiligheid, katholiciteit en apostoliciteit).

Zoiets zeggen heeft niets te maken met hoogmoed, de Kerk is immers niet van mij, ik heb de Kerkleer niet bedacht en ik heb de Kerk niet gesticht, maar Christus. We moeten veel meer doen dan elkaar de broeder- en zusterhand reiken, zoals het manifest zegt, maar we moeten samen op zoek naar wat Gods wil is en niet opgeven voordat alle mensen gered en eeuwig zalig zijn, en zich bevinden onder de vleugels van hun Moeder de Kerk.