Ooit werd ik op straat aangesproken door een vrolijke Afrikaan met een leren heuptas. Of ik de Here Jezus al kende. Nou en of!, was mijn vrolijke antwoord – want wie wordt er nou niet vrolijk van een vrolijke Afrikaan met een leren heuptas? De man leek niet tevreden met mijn spontane reactie. Misschien was hij het niet gewend dat mensen zijn vraag bevestigend beantwoordden, of misschien zag ik er echt niet uit als iemand die de Here Jezus al kende… Hoe dan ook: hij vroeg vriendelijk maar dringend door. Of ik dan ook wel eens naar de kerk ging. Jazeker, elke week. Welke kerk dan? De rooms-katholieke, antwoordde ik, nog steeds vrolijk, in alle eerlijkheid. De vriendelijke twinkeling in zijn ogen verdween en maakte plaats voor zelotisch vuur. Hij knipte geagiteerd de leren heuptas open en griste er een folder uit. Wist ik dan niet dat de katholieke kerk een voertuig van de antichrist was? Dat de paus in feite de Hoer van Babylon was? Hij drukte me de folder met ‘bewijsmateriaal’ in de handen – een gekopieerd stenciltje met korrelige zwartfoto’s en eindeloze bijbelcitaten in verschillende lettertypen en -grootten; de vertrouwde huisstijl van woeste samenzweringstheoretici – en maakte zich uit de voeten. Lees hier verder....
