Dat er
onder de Protestanten brave en godsdienstige mensen zijn, zal niemand aan
twijfelen. Ik ken er zelf verschillenden, die ik om hun oprechtheid en andere
goede eigenschappen echt respecteer.
Maar
daaruit volgt nog niet dat het Protestantisme een heilige godsdienst is. Er
zijn misschien ook wel Joden en Islamieten, op wiens gedrag niet veel valt aan
te merken; maar hieruit zal toch niemand concluderen dat de godsdienst van de
Joden, die onze goddelijke Heiland als een bedrieger beschouwen, een heilige
godsdienst is; zo ook de Islamitische niet, waarin o.a. de zinnelijke wellust
wordt voorgesteld als het hoogste geluk van de mens.
De
vraag dus, die wij hier moeten beantwoorden, is niet of er onder de
Protestanten ook oprechte mensen te vinden zijn, maar of het Protestantisme als
godsdienst, m.a.w. of het Protestantse kerkgenootschap, een heilige kerk is
zoals de ware Kerk van Christus heilig moet zijn? En op die vraag luidt het
antwoord heel zeker: nee. Zie hier waarom.
In de
eerste plaats zet de protestantse leer, d.i. de leer van de Hervormers van de
16e eeuw, in haar kenmerkende hoofdpunten, de deur open voor alle
ondeugden en zonden.
We
geven hier een paar voorbeelden. Luther leerde dat, ook voor een volwassen, het
geloof alleen genoeg is om zalig te worden.
‘Nu
ziet u’ schreef Luther[1] ‘Hoe rijk de Christen of
gedoopte is, want zelfs, wanneer hij zou willen, kan hij zijn heiligheid niet
verliezen, hoe groot zijn zonden ook zouden zijn, behalve wanneer hij niet wil
geloven. Geen zonde kan hem verloren doen gaan dan alleen het ongeloof.’
Maar
lezer, wat komt daar van terecht?
Men kan
zich namelijk op de meest beschamende manier zondigen, zonder zijn geloof te
verliezen. Gelooft men dus dat het geloof alleen genoeg is om zalig te worden,
dan zet men de deur wagenwijd open voor de grootste losbandigheid. En toch
deinsde Luther daar niet voor terug. Hij durfde zelfs de raad te geven, er maar
flink op los te zondigen, als men er maar voor zorgde nog sterker te geloven.
In 1521 schreef hij van de Wartburg aan zijn vriend Melanchton de bekende
woorden: ‘wees zondaar en zondig krachtig, maar geloof nog krachtiger.’
Wat
denkt u lezer, is dat een heilige leer?
Kan dat
de leer zijn die Christus op de wereld heeft gebracht om de mens terug te
houden van de zonde en hem de weg te banen naar de hemel?
Hoe
Luther dacht over de heiligheid van het huwelijk, blijkt uit het volgende
voorbeeld.[2] De landgraaf Philips van Hessen
had zin, om naast zijn eerste vrouw, nog een tweede te huwen. De raad van
Luther en van zijn vriend en mede-apostel Melanchton werd ingeroepen. Allebei
waren ze van mening dat het niet raadzaam zou zijn zulke praktijken algemeen
bij het volk in te voeren, maar voor de Landgraaf die voor het ‘zuivere
Evangelie’ zoveel had betekend en bleef volhouden dat hij niet genoeg had aan
één vrouw, kon het verzoek worden ingewilligd. Melanchton was zelfs zo
godsdienstig dat hij het sluiten van dat eerloos ‘huwelijk’ met zijn
persoonlijke aanwezigheid opluisterde. Maar als nu die apostelen van de
Hervorming in de door hen gepredikte leer geen bezwaar zagen om aan één man
twee vrouwen tegelijk toe te staan, dan kon die leer echt geen heilige leer
zijn.
Wat de
Sacramenten, gebruiken en instellingen betreft, het weinige dat de Protestanten
daarvan hebben over gehouden komt nog uit de Katholieke Kerk zoals het Doopsel,
de prediking, pleegzusters, zendingsgenootschappen enz., maar zij hebben de
beoefening van de deugd en van de Christelijke volmaaktheid in ieder geval niet
bevorderd door die vele genademiddelen en heilige instellingen zoals de Biecht,
het heilig Misoffer, de ongehuwde staat van de geestelijken en kloostergeloften
gewoon maar af te schaffen.
Op
wonderen maakt het Protestantisme zelfs geen aanspraak. Alhoewel wij graag de
deugd erkennen, waar dit daadwerkelijk deugd genoemd kan worden, kan het
Protestantisme geen van haar leden aanwijzen, wiens heiligheid door een wonder
zou bezegeld zijn, of die ter bevestiging van de protestantse leer ooit één
wonder zou hebben verricht.
Bekijken we zo meteen de
heiligheid van de vader van de Hervorming van dichterbij. Het is toch een feit,
dat God, om de geloofsijver in Zijn Kerk te doen ontvlammen en de zuiverheid en
heiligheid van de zeden te herstellen, daarvoor personen kiest, die door hun
deugdzame levenswandel en hun voorbeeldig gedrag tonen, werkelijk door God
gezonden en met Gods geest bezield te zijn, zoals bijv. Bernardus, Dominicus,
Franciscus van Assisi en Ignatius van Loyola, die in het hart van duizenden
geloof en godsdienst deden herleven, maar zelf ook mannen waren, wiens
stichtend en heilig leven door vriend en vijand werd bewonderd. Hoorde Luther
ook tot het geslacht van heiligen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten